Rozdział 1

Tego roku jesień zaczęła się wyjątkowo paskudnie, kiedy pierwszego września na peronie 9 ¾  rodzice żegnali swoje dzieci padał ulewny deszcz. Najbardziej oddalona od pociągu i całego zgiełku stała wysoka, chuda kobieta ubrana w czarny płaszcz, który chronił ją przed deszczem mówiła coś do stojącego przed nią chłopca. Była tak samo chudy jak ona. Również miał ostre rysy twarzy, jasną, ziemistą cerę i sięgające ramion czarne włosy.

- Nie martw się. Wszystko będzie dobrze – zapewniała syna.

- Nie martwię się jak tam będzie. – odparł spokojnie chłopiec. – Martwię się że zostajesz z nim sama, mamo – dodał nieco ciszej.

- Severusie… - westchnęła Pani Snape. – Nie z NIM tylko z twoim ojcem.

Severus prychnął tylko z pogardom.

- Poradzę sobie. A teraz zobacz… Czy to nie ci Evansovie, którzy mieszkają przecznicę dalej ?

Kobieta dyskretnie wskazała synowi wzrokiem oddaloną o kilka metrów czteroosobową rodzinę. Pani Evans była dość, pulchną kobietom o długich włosach w rdzawym kolorze, przenikliwym spojrzeniu i ciepłym uśmiechu. Natomiast Pan Evans był znacznie wyższy i o wiele szczuplejszy, a włosy miał w brązowym, myszowatym kolorze. Nie był tak uśmiechnięty jak żona. Wręcz przeciwnie. Należał do osób niezwykle sztywnych i wcale nie wyglądał jakby się cieszył że zewsząd otaczają go czarodzieje. Naprzeciwko rodziców stały dwie dziewczynki. Jedna z nich była okropnie podobna do matki. Miała taki sam kolor oczu i włosów. Jednak była o wiele szczuplejsza od Mary Evans. Druga dziewczynka natomiast miała mysi kolor sięgających do pasa włosów i minę podobnom do jej ojca. Dodatkowo wyglądała na wściekłą na siostrę, która za wszelką cenę chciała temu zapowiedz. Po chwili cała rodzina oddaliła się od pociągu pozostawiając jedną z córek samą sobie. Ruda rozejrzała się naokoło i napotkawszy wzrok Severusa uśmiechnęła się i pomachała do niego.

- Niedługo napiszę do ciebie. Trzymaj się. – powiedziała do syna Eileen i ucałowała go w czoło. – No leć. – dodała wskazując na stojącą samotnie na peronie Lily. Severus uśmiechnął się do matki i podbiegł do dziewczynki.

- Cześć – przywitała go.

- Cześć – odparł chłopiec. – Nie zaczekali aż pociąg ruszy? – spytał.

- Petunia…. – westchnęła ciężko Evansówna. – Ona mnie znienawidziła. Wszystko przez to że jadę do Hogwartu – poskarżyła się przyjacielowi, a w jej szmaragdowych oczach zabłysły łzy.

- No to co?

- To moja siostra! – oburzyła się.

- Nie martw się... Ona jest po prostu zazdrosna, bo nie jest taka…taka… wyjątkowa jak ty – powiedział Snape, a na jego bladych policzkach pojawił się malowniczy rumieniec.

- Tak myślisz? – spytała słabo spoglądając w jego ciemne jak małe węgielki oczy.

- Jestem tego pewny – zapewnił ją z uśmiechem.- Wsiadamy?

- Wsiadamy – odparła tym razem pewnie i zdecydowanie Lily Evans, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Oboje wsiedli do Ekspresu Hogwart. Z niemałym trudem dwójka pierwszorocznych znalazła wolny przedział.

- Jak myślisz? Gdzie zostaniesz przydzielony? – zagaiła Lily, kiedy już odłożyli swoje bagaże i usiedli.

- Jestem pewny że trafię do Slytherinu jak moja matka – odparł z dumą. Chciał jeszcze zapytać gdzie jego przyjaciółka chciałby trafić, ale nie zdążył, bo drzwi od ich przedziału otworzyły się i wparowała do środka trójka chłopców. Wyglądali jakby byli w ich wieku. Jeden z nich, ten, który wszedł pierwszy miał przydługawe, kasztanowe włosy, które niesfornie opadały na ciemne oprawki, sporych okularów zasłaniających miodowe oczy. Zaraz za nim pewnym krokiem wszedł inny, nieco wyższy od pierwszego. Miał niemal tak czarne i długie włosy jak Severus i błękitne oczy, a na twarzy malował mu się łobuzerski uśmieszek. Wyglądał na okropnie pewnego siebie, bardziej nawet od okularnika. Natomiast za tą dwójką wszedł do przedziału chłopak, który był ich całkowitą przeciwnościom. Spokojny, chowający się za brązowym, wełnianym swetrem blondynek z bliznom na twarzy.

- Witam, witam! – zacmokał okularnik. – James Potter. Do usług – przedstawił się kłaniając nonszalancko i całując Lily w dłoń, co się Severusowi wcale nie spodobało. Natomiast sama całowana miała dość mieszane uczucia.

- A to jest Syriusz Black – wskazał na czarnowłosego. Ten również ukłonił się w stronę Lily, a Severusa obdarzył nieprzyjemnym, pogardliwym spojrzeniem.

- Remus. – przedstawił blondyna, który skinął jedynie nieśmiało głową.

- i… Chłopaki, gdzie Peter?

- Peter! – wrzasnął Syriusz wychylając się na korytarz. Po krótkiej chwili do przedziału przydreptał rudy grubas niosący w masywnych rękach zapas słodyczy chyba na cały rok. Chłopak, który przedstawił się jako James widząc to wywrócił teatralnie oczami.

- Peter.. Zepsułeś całe wejście – warknął oskarżycielsko.

- S-sory, James. – wybąknął chłopak,  a Lily odchrząknęła wymownie przypominając im że nie są tu sami.

- Ahh… Przepraszam. – otrząsnął się chłopak – Może usiądziesz ? – spytał przymilnie.

- Powiedziałabym że to miłe z twojej strony gdyby nie fakt że to nasz przedział. – ofuknęła go. Severus był pewny że to go odstraszy, ale James uśmiechnął się jedynie, a w jego oczach pojawił się dziwny błysk. Usiadł obok Evans i zaczął ja dalej nagabywać.

- To jak masz na imię?

- A co cię to obchodzi? – warknęła oschle przenosząc wzrok na okno.

- Ty wiesz jak mam na imię – odparł jakby to wszystko wyjaśniało. – i mogę ci obiecać że prędko nie zapomnisz – dodał puszczając do niej perskie oko.  Lily spiorunowała go wzrokiem w stylu „No chyba nie” jednak James nic sobie z tego nie robił.

- W każdym bądź razie w dobrym tonie jest przedstawienie się, kiedy ktoś inny już się przedstawił. To jak ? Jak masz na imię śliczności ty moja ?

Blondynek, którego James przedstawił jako Remusa wywrócił wymownie oczami, a Syriusz uśmiechnął się pod nosem.

- Lily Evans – powiedziała wreszcie. – I nie nazywaj mnie tak!

- Jak sobie życzysz, Moja Droga… - powiedział Potter kłaniając się znów głupkowato.

- A ten tu to…? – zaczął Syriusz wskazując ruchem głowy na Severusa.

- Mój przyjaciel! – oznajmiła z większą mocą Ruda. – Severus.

Tym razem to Syriusz wywrócił oczami.

- To jak myślisz… Do którego domu cię przydzielą? – spytał James całkowicie ignorując obecność Severusa, który patrzył jak z słowa do słowa coraz bardziej przysuwa się do Lily i szlag trafiał go na miejscu.

- Chciałabym do Slytherinu.

Lily spojrzała na Snape’a, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.

- GDZIE?! Do Slytherinu? Dlaczego? – spytał zdziwiony, ale i zawiedziony Potter.

- Nie rozumiem o co ci chodzi. Trafi tam mój jedyny przyjaciel, więc…

- A o to że tam idą zawsze takie oślizgłe typki jak ten twój Smarkeus.

- SEVERUS – poprawiła Jamesa dziewczyna.

- Nie ważne – westchnął Syriusz.

- A to w takim razie jeśli wolno spytać to ty gdzie chcesz iść jak jesteś taki mądry, Potter – syknął wściekły Severus.

- Wolno, wolno – odparł. Unisł dumnie głowę i udał że podnosi do góry niewidzialny miecz. - Do Gryffingoru gdzie kwitnie męstwa cnota! Jak mój ojciec.

Severus prychnął pod nosem pogardliwie.

- Masz z tym jakiś problem? – warknął okularnik obrzucając go wściekłym spojrzeniem.

- Nie... – odparł ciemnowłosy chłopak, ale drwiący uśmieszek, który malował mu się na ustach mówił coś innego. – Skoro wolisz mieć krzepę zamiast mózgu…

James i Syriusz poderwali się ze swoich miejsc i podeszli do Severusa, a w oczach mieli chęć mordu.

- A ty gdzie byś chciał trafić skoro brakuje ci i tego i tego? – syknął Syriusz.

James ryknął śmiechem.

- Jak jesteś taki mocny w słowach to wstań i rozwiążmy to jak należy – powiedział Syriusz rzucając chłopakowi wyzywające spojrzenie. Zapowiadała się bójka. Lily już miała interweniować, kiedy drzwi do przedziału znów się otworzyły i stanęła w nich dość niska, drobna dziewczynka o bujnych lokach w kolorze słonecznego blondu sterczące każdy w inną stronę. Miała na sobie całą w falbankach jasnoróżową sukienkę usianą czerwonymi kropkami, a do tego kontrastujące z różem i czerwieniom zielone rajstopki i błękitne kalosze. Niby nic nie pasowało do niczego, a jednak razem z jej włosami i pogodnym uśmiecham tworzyło jedną, logiczną całość.

- Cześć! – zawołała od progu. – Czy jest tu może…. O kurde!

Zapewne chciała zapytać czy mają wolne miejsce, ale nagle wywaliła swoje migdałowe oczy na wierzch przyglądając im się z przerażeniem. Po kilku sekundach takiego wpatrywania się zatrzasnęła drzwi i czym prędzej pobiegła korytarzem dalej.  Severus pomyślał że to naprawdę dziwna dziewczyna. Niby co ją tak przestraszyło? Snape’owi przyszło do głowy że to może przez niego. W końcu za pierwszym razem, kiedy spotkał Lily też się go bała. Zrozumiał że to nie o niego chodziło dopiero, kiedy zauważył że Syriusz patrzy na drzwi za którymi zniknęła dziewczyna z takim uśmieszkiem z jakim jego kumpel przedstawiał się Evans.

- To ona? – spytał Potter z rozbawieniem.

- Ona – odparł Syriusz, a jego głos brzmiał jakby był w jakimś transie. – Przepraszam Panie, Panów i Wycierusa, ale obowiązki wzywają. – dogadał już normalnym tonem i czym prędzej wyszedł z przedziału. Udał się biegiem w tą samą stronę co owa dziwna dziewczyna.

- Clarke! – dało się jeszcze usłyszeć jego wołanie.

- A ty co się tak gapisz, Wycierus?! – syknął James i pchnął chłopaka na ścianę.

- Przestań! – krzyknęła Lily wstając z miejsca.

- Dobrze. Przestanę, ale jak powiesz temu swojemu Smarkeusowi żeby sobie stąd poszedł.

- SEVERUSOWI!

- Inaczej nie dojedzie do Hogwartu w jednym kawałku. – syknął okularnik całkowicie ignorując poprawkę dziewczyny. Spojrzał na nią wyczekująco.

Lily przez chwilę wyglądała jakby biła się z myślami po czym powiedziała cicho :

- Sev, może lepiej będzie jeśli…

Snape momentalnie posmutniał. Niby rozumiał że to dla jego dobra, ale nieco go zawiodła.

- Jeśli tego sobie życzysz... – powiedział spokojnie próbując ratować swoją dumę.

- No już. Raz, dwa, trzy... – mówił okularnik z triumfującym uśmieszkiem. Severus obdarzył go najpodlejszym spojrzeniem na jakie mógł się zdobyć i zgarnąwszy swój kufer wyszedł z przedziału.

No i co teraz? Gdzie mam iść? – myślał zdołowany.

Snuł się przez chwilę po korytarzu próbując odnaleźć jakiś pusty przedział gdzie będzie mógł się po użalać nad sobą w spokoju. Jednak takowego nie znalazł. Po dłuższej chwili zobaczył że w jednym z nich siedzi tylko jeden chłopak. Od niechcenia pchnął szklane drzwi.

- Można? – spytał jakby od niechcenia. Blondwłosy chłopak, który siedział samotnie na ławce tóż obok okna podniósł niechętnie wzrok znad jakiejś książki. Możeył go przez chwilę wzrokiem po czym odparł równie obojętnym tonem :

- Jasne.

Chłopak machnął leżącą koło niego różdżką, wymruczał jakieś zajęcie i kufer Severusa nagle znalazł się na odpowiednim miejscu. Blondyn znowu wzrokiem powędrował do tekstu. Snape był pod wrażeniem.

- Jestem Severus – powiedział wciąż oszołomiony.

- Severus – powtórzył blondyn. – Seveus i co dalej ?

- Severus Snape. – odpowiedział siadając naprzeciwko niego.

- Lucjusz Malfoy. – przedstawił się dumnie spoglądając na chłopaka. Jego głos. Było w nim coś takiego że każdemu słuchającemu najmłodszego Malfoy’a ciarki przechodziły po plecach.

- Nie kojarzę nazwiska. Jesteś szlamą? – spytał bez ogródek wlepiając w ciemnowłosego chłopaka swoje lodowate, stalowe tęczówki.

- Nie do końca.. Moja matka jest czarownicom.

- Półkrwi..? – spytał blondyn z niesmakiem. - Jak się nazywa ?

- Eileen Prince.

- No, tak. To rozumiem – zacmokał, a wyraz jego twarzy nieco złagodniał. – Chyba się mnie nie bałeś, co ?

- Nie – skłamał Sevewerus.

- Słabo kłamiesz, wiesz? – spytał z rozbawieniem. – Jeszcze się zdążysz nauczyć.

- Jedziesz na drugi rok ?

- Nie.

- Na trzeci ? – spytał czarnowłosy z niedowierzaniem.

- Na pierwszy – odpowiedział spokojnie Lucjusz Malfoy.

- To jak ty to…? – spytał zaszokowany pokazując na zmianę na różdżkę chłopaka leżącą spokojnie na siedzeniu i na swój kuter.

- Ojciec mnie uczył. Zależy mu żebym był najlepszy. Zresztą mi też.

- Pewnie trafisz do Slytherinu.

- Pewnie tak. Podobnie jak cała moja rodzina.

Ich spokojną rozmowę przerwała wpadająca do przedziału dziewczyna. Severus od razu rozpoznał w niej ową dziwną dziewczynę co nazwisku Clarke za którą wybiegł Syriusz.

- Błagam. Schowajcie mnie – pisnęła. Wyglądała faktycznie na wypłoszoną. Wzrok jej latał po całym przedziale poszukując bezpiecznej kryjówki. Po zmierzeniu wzrokiem obydwóch chłopców uznała chyba że to Lucjusz jest silniejszy, bo wskoczyła pomiędzy niego, a okno i łapiąc za jego ramię wyszeptała :

- Proszę. Ukryj mnie. On nie daje mi spokoju.

Arystokrata spojrzał na dziwną blondynkę trzymającą się kurczowo jego ramienia jakby było jej jedyną deską ratunku i Seveus w jego stalowych oczach zobaczył taki sam błysk jaki widział w oczach Jamesa gdy patrzył na Lily. Po chwili rozbrzmiał krzyk Syriusza :

- Clarke! Wyłaź! Przede mną się nie ukryjesz.

Dziewczyna pisnęła słysząc to i ścisnęła jeszcze mocniej ramię Malfoy’a. Snape teraz był pewny że to musiało go boleć, ale z niewiadomych przyczyn nic jej nie powiedział. Zaraz za głosem pojawił się w drzwiach jego właściciel.

- Tu jesteś! – zawołał Syriusz. – A ty to kto? – spytał z pogardą patrząc na trzymanego przez jego znajomą chłopaka. Blondyn spojrzał na Clarke, po czym wstał dumnie.

- Lucjusz Malfoy. A ty to kto?

- Syriusz Black.

Obaj chłopcy przez chwile mierzyli się morderczym wzrokiem. Pierwszy odezwał się Black.

- Przyszedłem po Clarke – oznajmił.

- To masz problem, bo ona nie chce z tobą iść, a puki ona nie chce to nie pozwolę ci ją stąd zabrać – powiedział stanowczo Lucjusz.

- A ty to niby kto? Jej rycerz na białym koniu? – prychnął Syriusz.

- Zamknij się, Black. – warknęła zza Lucjusza blondynka.

- Przecież ty nie masz nic do gadania. I tak kiedyś będziesz moja, więc po co robić z tego takie ceregiele.

- Nigdy – syknęła.

- Słyszałeś? – spytał z wrednym uśmieszkiem blondwłosy arystokrata.

- Ona nie wie co  mówi.

- Nie rozumiesz że nie to znaczy nie? – dołączył się Snape, któremu w sumie też się zrobiło trochę szkoda tej dziwnej dziewczyny.

- No proszę, proszę… Kogo my tu mamy? Wcierus znowu w akcji – powiedział pogardliwie. – James już cię wykurzył od Evans to się teraz razem ze swoim szurniętym kumplem czepiasz MOJEJ Clarke?

- Po prostu stąd wyjdź, Black – syknał Lucjusz, który był coraz bardziej wściekły.

- A jeśli odmówię? – spytał wyzywająco.

- To cię będę musiał wyprowadzić.

Lucjusz podniósł swoją różdżkę i ruszył w stronę Syriusza, który widząc jego morderczy wzrok zaczął się cofać, aż w końcu sam nie wiedząc kiedy wyszedł z przedziału na korytarz.

- I żebym cię więcej koło niej nie widział – powiedział złowieszczo i zasuną mu drzwi tuż przed nosem. Lucjusz wziął głęboki oddech i usiadł ponownie na swoim miejscu.

- Dziękuję – pisnęła cicho blondynka.

- Jakby ci się jeszcze naprzykrzał to z nim pogadam. Lucjusz Malfoy.

Dziewczyna spojrzała niepewnie na dłoń Lucjusza wyciągniętą w jej stronę.

- Melody Clarke – przedstawiła się pewnym siebie, radosnym tonem, a na jej niewielkich, różowawych ustach pojawił się ciepły uśmiech. Chłopak mimowolnie uśmiechnął się do niej.

- A ty? – spytała Seveusa.

- Ja? – zdziwił się.

- Tak ty – roześmiała się. – Ty w końcu też pomogłeś.

- Jaka to tam była pomoc… Tylko przeszkodziłem.

- Ale próbowałeś. To też się liczy. Z resztą to jakaś tajemnica że nie chcesz powiedzieć jak masz na imię?

- W sumie to nie… Jestem Severus. Seveus Snape. - odpowiedział niepewnie, a ta dziwna dziewczyna o imieniu Melody obdarzyła go przepięknym, ciepłym uśmiechem. Miała w sobie coś takiego, kiedy się uśmiechała że wszystkie troski wydawały się przestawać istnieć.

------------------------------------------------------

Wiem że wyszło trochę nudno, ale cierpliwości  :) Następny rozdział nie pojawi się zbyt prędko, bo wyjeżdżam jutro, a i po rozpoczęciu roku będą się pojawiać mniej więcej co dwa tygodnie.

Buźki,
Melania Zabini